Segundo Anfiteatro: Voadora, Soño dunha noite de verán
Autor: William Shakespeare
Dirección: MARTA PAZOS
Adaptación: MARCO LAYERA
Tradución: MANUEL CORTÉS
Intérpretes:
DIEGO ANIDO
ARETA BOLADO
JOSE DÍAZ
BORJA FERNÁNDEZ
PARIS LAKRYMA
JANET NOVÁS
ANDREA QUINTANA
ANAËL SNOEK
HUGO TORRES
Iluminación: RUI MONTEIRO
Escenografía: MARTA PAZOS
Vestuario&Estilismo: FANY BELLO
Sinopse:
Demetrio y Lisandro quieren a Hermia. Ella sólo tiene ojos para Lisandro pero el padre de ella sólo acepta a Demetrio. Su amiga Helena ama a Demetrio pero este amor no es correspondido. Hermia y Lisandro acuerdan huir de la ciudad al amparo de la oscuridad, pero son perseguidos por un enfurecido Demetrio que a su vez es perseguido por una extasiada Helena. En el bosque, sin el conocimiento de los mortales, Oberón y Titania (rey y reina de las hadas), tienen una disputa sobre un criado. La trama gira cuando el súbdito de Oberón, Puck, corre suelto con una flor que hace que las personas se enamoren del primero que vean al despertar.
Ás veces a tarefa de facer unha adaptación dunha das obras máis importantes de William Shakespeare, o teatro isabelino e a literatura universal en xeral, pode ser un traballo do máis arriscado e exposto a críticas xa dende o primeiro momento. Recordo perfectamente o bolo que vin de A Tempestade por Voadora uns anos atrás e a moitos dos asistentes preguntando onde estaba Shakespeare en todo aquilo. Persoalmente, aquel espectáculo gustoume, pero faltaba un pouco o texto, que neste caso, está moi presente.
O que máis me gusta dos espectáculos de Voadora é a valentía que demostran para xogar cos límites do teatral e a utilización tan simbólica de elementos. En Soño dunha noite de verán todo ten unha función e nada ten unha colocación azarosa. Os xogos cromáticos que se dan nas diferentes escenas teñen unha potencial comunicativo importantísimo co espectador e a mesma música, que case nunca se repite, tamén ten ese valor. O vestiario, ou a ausencia del, tamén colaboran con esta idea.
Por suposto, sei que para moitos pode resultar un pouco excéntrico, pero supoño que aí está o primordial da actuación. O texto de Shakespeare xa non ten a capacidade de mover masas que tiña no seu momento por causas evidentes con pouca reflexión nelas. Vemos a Shakespeare mediante Marta Pazos e Layera e o elenco actoral, polo que para moitos e máis dixerible e ó mesmo tempo sorprendente. Proba disto e que o público, en xeral, non deixou de rir durante o espectáculo e que tampouco precisou coñecer o texto de Shakespeare para entender o argumenta da obra, polo menos para gozar dela. Paréceme importante rescatar unha parte da entrevista que La Voz de Galicia (04/12/2016) fíxolle a Marco Layera :
-Es un clásico, ¿hay que mantenerse fiel a él o debe ser reinterpretado?
-Tengo una relación con los clásicos a nivel de la literatura, pero a llevarlo a escena es otra cosa. Siempre digo que hacer un clásico hoy en día es darle la espalda al mundo, por más que siempre se apela a la universalidad del mismo. Desde el 1600 hasta ahora han pasado muchas cosas, ha cambiado mucho. Por eso, para mí es un desafío interesante enfrentarme a un clásico, desde el punto de vista que yo rechazo los clásicos. Para mí es más difícil, y me genera más admiración artística, no hacer un clásico, sino hablar de lo que pasa hoy en día. Estamos en una época bastante efervescente para estar hablando de reyes. Este es el desafío que me plantea esta obra con Voadora: cómo actualizar este texto y darle un peso.
Soño dunha noite de verán é unha obra que busca a provocación, no sentido máis intelectual do termo, no espectador. Toda indiferenza é unha derrota para a montaxe. Para facilitar máis o encontro co espectador e coa actualidade introducen moitos temas como a transexualidade, a sociedade de masas ou a sexualidade máis explícita en referencia á industrialización do erotismo e a mercantilización da privacidade.
Respecto do espectáculo a nivel técnico, creo preciso sinalar as coreografías e as continuas simetrías e xeometrías corporais que se dan na escena, que xunto coa música e os diferentes vestiarios achegan ó espectador unha aura máis propia do onírico e incluso chegan a ser hipnóticas pola compenetración e a correcta realización das mesmas. Neste punto é adoitado dicir que o traballo dos actores é moi bo e permite unha inmersión completa na peza.
En conclusión, Soño dunha noite de verán é unha peza moi recomendable para todo aquel que teña ganas de ver unha actualización do clásico de Shakespeare. Un espectáculo moi visual e sen sensación de fragmentariedade e que responde a unha nova poética escénica do pop e cosmopolitismo actual incluíndo moitas notas de critica social e de rebeldía ante as convencións teatrais.
