Recensión: Agustín Fernández Paz, Un mundo de palabras
Título: Un mundo de palabras
Autor: Agustín Fernández Paz (Edición de Isabel Soto)
Editorial: Xerais
ISBN: 9788491212348
Nº de páxinas: 160 páxs
Sinopse:
"Un mundo de palabras" reúne máis rastros de Agustín Fernández Paz, dándolle así continuidade ao proxecto concibido polo autor e cuxo primeiro froito foi O rastro que deixamos (2012). Os diferentes textos aquí escolmados presentan unha dupla perspectiva arredor do acto de ler e do amor pola literatura.Dende unha mirada subxectiva, atoparemos neles a memoria do lector que foi ao longo da súa vida, a partir do momento en que, da man do seu pai, responsable do contaxio do pracer da lectura, entrou nun mundo que decontado o fascinou. Mais tamén accederemos ás reflexións de signo máis teórico que responden á visión e ao intenso labor do experimentado docente. Nelas afonda, entre outros aspectos, no concepto de lectura como ferramenta de acceso ao coñecemento e na súa importancia para construír unha sociedade moderna, xusta e máis libre. Convencido de que as aulas son un espazo privilexiado para a transmisión do virus da lectura e para a súa promoción, incide no decisivo papel dos docentes e na necesidade de renovar e reinventar as estratexias de animación, achegando as súas propias propostas.Estes textos permítennos gozar unha vez máis da voz de Agustín Fernández Paz en primeira persoa, da lucidez e coherencia que demostrou en toda a súa traxectoria pública, das súas mensaxes cargadas de optimismo e esperanza nun futuro mellor. Dende o respecto e a admiración, estas páxinas pretenden dar a coñecer o valioso legado dun lector e dun creador inesquecible.
Ler é para moitos una actividade insubstancial e que carece dunha función importante para o desenvolvemento do individuo e da sociedade en xeral. A chegada das redes sociais e outros tipos de entretemento desprazaron á lectura das actividades de ocio para os cidadáns. Este libro presenta as visións sobre a lectura e a literatura de Agustín Fernández Paz, que teñen como misión unha reflexión profunda sobre as bondades da lectura e tamén expresar as súas vivenzas propias coa mesma.
A maioría destes textos xa se publicaran ou foran lidos en conferencias durante a vida do escritor pero agora se recompilan, algúns con modificacións que sempre benefician ó texto, nunha escolma de textos que compre ler con moita atención pola potencia das ideas que hai nos enunciados que os conforman. Isabel Soto, colaboradora neste proxecto con Agustín, é a encargada da edición desta escolma e sinala nun eficiente e traballado limiar, a xénese, obxectivos e contidos deste libro. En palabras da mesma:
Accedemos así a moitas das claves que acada un significado e caracterizan o seu universo literario, un percorrido que se completa coas experiencias asociadas aos libros e á lectura na adolescencia e na idade adulta, a mención dos títulos que leu nas diferentes etapas da súa vida e deixaron unha fonda pegada nel […] (páx.8)
Agustín aproveita moitos destes textos para falarnos da súa vida lectora, dende a súa infancia ata os títulos que releu en moitas ocasións. Vicio da lectura que debe ó seu pai e que en moitos dos textos lembra ós lectores as dificultades que tivo para facerse con exemplares ou o cales foron os primeiros títulos que devorou.
Con aqueles escasos títulos, nas poucas horas libres que lle deixaba o traballo, transmitiunos o vicio de ler. [… ] Aínda hoxe, cando lembro aqueles anos, escoito o estrondo das ondas e o ruído do vento nas velas, e teño medo porque me encontró nunha selva onde habita o perigo, e contemplo asombrado un espazo lunar cargado de silencios... Ese primeiro estadio, caracterizado polo entusiasmo ante o que les, semellante ao que tan ben describe Michael Ende en A historia interminable, contaxioumo o meu pai. (páx. 25)
Este libro considero que é unha lectura obrigada para calquera lector e amante da obra de Agustín Fernández Paz. Nel fálase sen tapuxos da necesidade dunha educación literaria para os rapaces que estea exenta de entender o libro como elemento didáctico na ensinanza da lingua. Considerado mestre pola gran maioría de autores e educadores galegos, Agustín déixanos unha penúltima lección, nunca chegara a derradeira, de sabedoría.
Porque a lectura é un pracer que se contaxia, como a gripe ou a rubéola. E quizais sexa este un aspecto sobre o que teñamos que reflexionar hoxe, pois só poden contaxiar os que antes experimentasen nas súas carnes ese mesmo pracer. (páx. 25)
