Recensión : Pedro Feijoo, Os fillos do lume
Título: Os fillos do lume
Autor: Pedro Feijoo
Editorial: Xerais
Deseño de Capa: Miguel Vigo
Plano: Jordi de Mier
ISBN: 9788491212324
Nº de páxinas: 504 páxs
Sinopse:
Poucas cousas cambian a vida dunha persoa. Presenciar un asasinato é unha delas. A Porta do Sol é unha festa. Risos, barullo. Na praza ateigada de xente só uns poucos saben o que está a piques de acontecer. E, sen embargo, ningún dos asistentes esquecerá xamais esta tarde de domingo. Un disparo camuflado no rebumbio, o alcalde botando a man ao peito antes de caer. Aí está o comezo dunha investigación que nos levará dous séculos atrás, perseguindo as sombras do barrio vello, escoitando os silencios dunha cidade chea de preguntas incómodas, rúas de sinais esquecidos, e imaxes que non son o que aparentan. Os mellores segredos sempre son os que se ocultan aí, nese lugar á vista de todos.Regresan os personaxes de Os fillos do mar, a novela que deu a coñecer a Pedro Feijoo, para enfrontarse a unha das intrigas mellor protexidas na historia da cidade de Vigo: a da súa fundación.
Na máis absoluta expectación, Pedro Feijoo volve ó terreo da narrativa tras o seu derradeiro libro Morena, perigosa e románica (Xerais, 2015) e ó mesmo tempo retoma a Mariña e Simón, personaxes da súa primeira novela Os fillos do mar (Xerais, 2012), noutra nova aventura pola cidade de Vigo na que porá en cuestión todo o que cremos coñecer sobre a Reconquista e os seus efectos no presente dos nosos protagonistas.
Os fillos do lume é unha novela onde é evidente que a investigación e o proceso de documentación teñen un gran peso no proceso creativo. Non por iso temos unha publicación chea de datos irrelevantes e na que a narrativa esmorece baixo o peso da historicidade, senón que os distintos apuntamentos aparecen en función das necesidades e case sempre mediante a introdución dos mesmos en diálogos.
Ao final, esta é a única verdade: para escribir a Historia non hai mellor tinta que a pólvora, nin papel máis axeitado que unha boa vitoria. E é este un detalle importante, porque sen ninguén que os lembre, os grandes momentos da nosa existencia pérdense na memoria. (páx. 142)
Foi un privilexio ter a oportunidade de atoparme de novo con Simón e Mariña. Ambos son personaxes moi ben construídos en Os fillos do mar (Xerais, 2012) e sería un erro aproveitarse unicamente dos seus bocetos sen que pasara o tempo por eles. Pedro Feijoo acerta de novo introducindo a un dúo cunha relación que ten idas e voltas durante toda a historia e afonda no pasado, especialmente de Mariña, outorgando datos que en ningún momento os lectores imaxinaran. Simón e Mariña son máis de carne e óso que na súa primeira aventura e a relación sentimental é o perfecto complemento.
Sempre me gustou pasear con Mariña. Desde o primeiro instante en que nos atopamos, desde a primeira oportunidade que tiven de camiñar con ela, cada paso ó seu carón foi sempre unha batalla gañada ao tempo, o alivio desa soidade que ata daquela me acompañara. Mariña era para min o refuxio onde protexerme da treboada de area que ata entón fora a miña vida. Cando chegou ela todo cambiou, e desde o primeiro instante cada paseo foi unha vitoria. (páx.89)
A narrativa nesta publicación é simplemente a confirmación da volta de Feijoo. Unha prosa chea de humor, cun manexo impecable dos diálogos e de períodos sintácticos curtos e longos conforman a marca de identidade do autor en toda a súa obra. Nesta publicación enfróntase a perigosa introdución de diversos narradores, temporalidades e caracteres que solventa con precisión e bo facer. A diferencia de outras novelas, vexo nesta a intención de facer a historia moito máis visual, polo que as descricións son moito máis detalladas.
A estancia debía ter uns quince metros cadrados, se non máis, e era o espazo comprendido entre o portal de acceso ao templo e as portas que daban a súa nave central, quedando a esquerda e dereita limitado polas paredes que formaban os muros laterais das torres da Colexiata. Toda a peza estaba pechada por altas paredes de granito, a todas luces robustas, agás pola que agora quedaba en fronte nosa, un tabique de ladrillo con portas de madeira e cristal que separaban o recibidor do espazo central do templo. Todo o chan era de mármore branco, grandes baldosas de pedra puída, baldosín negro que corría todo ao longo do perímetro, e un vello felpudo de goma negra, visiblemente desgastado pola rozadura de moitos pés e moitos anos. (páx. 101)
En conclusión, é unha ledicia ter de novo unha novela de Pedro Feijoo no mercado. Pese ó paso do tempo, consigue traer de volta ós personaxes da súa primeira novela de forma impecable, cunha novela histórica ben documentada e con unha trama onde nada é o que parece e onde a crítica social e a historia fanse presente.
