Recensión : María Canosa, Non é París
Título: Non é París Autora: María Canosa
Deseño de Cubertas: Olaya Naveira Editorial: Bolanda ISBN: 9788460896944 Nº de páxinas: 104 páxs
Sinopse:
Marcela é unha muller afeita a tomar decisións importantes tras meditar moito as mesmas. Sabe cal é o rumbo que desexa seguir e actúa en consecuencia para obter o seu obxectivo. É resolta, decidida, afouta pero, por primeira vez na vida, non lle dan opción. Múdanlle a situación persoal sen consultarllo, polo que se ve na obriga de comezar unha nova vida que, ademais, rexeita de principio.
É preciso que na literatura haxa un espazo para calquera texto no que se fale da realidade dunha maneira crítica e dende unha perspectiva analítica. Toda a tradición da novelística romántica peca de amosar relacións baixo supostos e leis morais que teñen a súa orixe no falocentrismo que lamentablemente segue a dominar a historia social da humanidade. Non é París de María Canosa é un libro que fai unha crítica potente ó amor "romántico" dende unha historia que podería ser perfectamente real.
Marcela é unha muller autónoma que vese afectada polo veleno que supón unha relación tóxica. O amor na novela é para ela a única motivación para formar parte dun mundo ó que ela non atopa encanto. A súa Colombia natal supón unha conexión tanto familiar como espiritual para ela coa realidade e todos os días cae na necesidade de regresar. A aparición de Ricardo é para ela o derradeiro tren a unha vida de amor e felicidade, ou iso é o que a sociedade quere que adopte.
Deixou de aceptar ideas ou outras posibilidades. Cerrouse en banda. Ela queríao, sen dúbidas, polo que todo o que tivese que facer para manterse ao seu carón, entendíao como unha bendición. (páx.22)
A chegada a unha nova cidade e os primeiros meses con Ricardo son toda a vida desta muller ata case o final da novela. Non ten amizades nin motivos para saír a rúa. Co paso do tempo incluso chega a esquecer moitas veces a chamada diaria a súa familia, que simboliza para ela a conexión cos seus orixes. Finalmente a toxicidade remata coa relación e poderemos analizar o proceso de autodestrución progresivo de Marcela ata que atopa algo que a fai cambiar.
Nun principio pensara que podería seguir e chegou a convencerse totalmente diso, pero co paso do tempo estaba resultando unha tarefa demasiado ardua para ela. Co transcorrer dos días, amoreábanse lembranzas en exceso. Absolutamente todo o que tiña na cidade de Santiago era el. So él. Calquera cousa, por insignificante que fose, xiraba en torno á súa persoa e iso estaba a converterse nunha laxe excesivamente pesada. (páx. 37)
Tanto a edición como o texto desta novela están moi traballados. O título é perfecto xa que ilumina perfectamente a crítica que fai a autora o amor romántico, que sempre se presenta baixo a referencia da monumental capital francesa. Sen embargo tamén obsérvase nela unha derradeira chamada a esperanza e a crer no avance da sociedade. Os capítulos son moi curtos e de fácil lectura e a carencia de extensas descricións substitúese por un continuo análise da psicoloxía e comportamentos dos personaxes.
En resumo, Non é París é unha novela que critica o amor "romántico" dende a base dunha relación tóxica. Unha análise que pode semellar inocente nas primeiras páxinas pero que resulta moi iluminadora co paso das páxinas
