Recensión: Charo Lopes, Álbum

Título: Álbum

Autora: Charo Lopes

Editorial: Aira Editorial

ISBN: 9788412132441

Nº de páxinas: 72 páxs

---

PREMIO CIDADE DE OURENSE DE POESÍA 2019

Sinopse:

Que comunica unha fotografía? Que nos evoca unha imaxe instantánea dun intre que xa pasou? Charo Lopes constrúe en Álbum algo máis ca unha colección de momentos mediante a linguaxe da poesía. Esta obra é tamén unha ollada crítica ao tempo de hoxe, ás contradicións dun sistema sustentado na violencia estrutural e moitas veces desapercibida. Un alento literario que viaxa de dentro cara a fóra para sacudir a nosa forma de ollar e lembrar.

---

Suxestiva lectura este Álbum (Aira, 2019), a primeira obra poética de Charo Lopes que cae nas miñas mans e que amosa un interese polo poder evocativo da propia realidade que fai da lectura destes textos un exercicio sensible e detallista.

Álbum non é, a priori, orixinal en cuanto a súa forma, é dicir, ante nós temos un libro de poemas onde as fotografías e os poemas combínanse e mesmo complétanse entorno a unha gran variedade de temáticas distintas e á ollada crítica que deita a autora sobre a súa realidade. Sen embargo, a propia autora deixa constancia no texto que para ela a distancia entre as artes non é tan grande como se pode imaxinar e emprega os termos "foto" e "poema" en función das súas necesidades e non do rigor académico.

foto 3: atitude

a postura com que o cego

se aproxima à paisagem

a postura com que a surda

se achega à música

a postura com que a parapléxica

enfrenta a fugida.

Quizá neste aspecto está o poder suxestivo deste poemario. Álbum non é so unha colección de instantáneas, senón é unha obra na que autora dialoga cos momentos ou os desvirtúa, e unha obra na que non coñecemos moitas veces cal é o elemento primixenio ou se podemos falar de arte(s) ou non.

poema 14

rompem-se os olhos um pouco

ao ver a pergunta

antes que todas as cores

com que prosódia a imagem fala por si?

não lhe sabemos o idioma

a este povo

será o mundo um lugar

ainda menos ordenado?

é a ordem do meu óculo

uma figuraçao violenta

a nossa é a língua da guerra (...) A forza que desprenden moitas das composicións é tan puxante como as formas de violencia que se critican nos propios textos, é dicir, a violencia sobre aqueles considerados "inferiores", a opresión sobre aqueles colectivos non normativos, e a violencia que xorde das regras obsoletas do poder. Discurso este tan comprometido como valente e suxestivo. Coido que iso é o que demanda a poesía da nosa xeración e do que este Álbum é un bo exemplo.