Recensión: Tamara Andrés, bosque vermello

Título: Bosque vermello

Autora: Tamara Andrés

Editorial: Positivas

ISBN: 9788412018455

Nº de páxinas: 50 páxs

---

Sinopse:

Ao outro lado do cristal hai unha flor que che impele do tacto, terá forma de lirio de sangue: corpo circular e estames labirínticos como rúas cegas que transitan nun retorno nunca eterno. O bosque é un territorio onde combaten a asfixia, a fractura e o silencio. Chegamos a el a través do éxodo do corpo, unha anatomía que se inscribe na cidade e perfila a xeografía co fluído das bágoas. Nomear as fronteiras, atravesalas enarborando unha bandeira que resiste ao vento e demais arremetidas da linguaxe, por exemplo a violencia que desprende ao pronunciarse a palabra amar.

---

Fascinado pola lectura de irmá paxaro (Cuarto de inverno, 2019) e Corpo de Antiochia (Galaxia, 2017) era imposible que non adicase estes derradeiros días do 2020 á lectura doutro poemario de Tamara Andrés. Especialmente suxestivo resultou este bosque vermello (Positivas, 2019), unha obra que fala das fronteiras e das limitacións do corpo como recipiente do ser.

O vermello é a bandeira de todas as fronteiras/ que endexamais ousamos nomear

O bosque é unha xeografía labiríntica chea de imposicións, de límites, de fracturas e de violentas acometidas. Tamara Andrés presenta un libro que explora estes lindes e converte en materia poética a linguaxe corporal e a súa materialización máis empírica, a carne. O corpo preséntase como espazo case xeométrico, excesivamente automático, e como contedor do máis valioso do individuo, aquilo que non se ve.

O avó perdeu un ollo en Alemaña

cando traballaba na mina. Nunca volveu

a si do mesmo xeito. O cinturón contorneáballe a barriga

e mastigaba pan xugado en viño.

Morreu nunha residencia con

nome de barco. É curioso como

a xente traza a propia cartografía.

Eu fun unha vez co pai

e non volvín

para que a vivencia

non percutise

Os anciáns abrindo autómatas

a boca. Expulsar sen conciencia

calquera líquido.

Quero pensar que ver é máis ca un

acto do corpo. O poema tamén.

O corpo é unha mentira.

Sen dúbida, Bosque vermello é un libro valioso dentro da traxectoria de Tamara Andrés. Temos ante nós un libro con composicións poéticas de gran intensidade e que chegan ó lector con gran facilidade. Unha mostra máis do talento dunha poeta que é sempre necesario (re)ler.